ලාංකීය විප්ලවය වචන 50කින්
ලංකාවෙ රාජ්යයේ හිමිකාරීත්වය වර්තමානයෙදි තියෙන්නෙ මධ්යම පන්තිය අතේ. රාජ්යයෙන් යැපෙන මධ්යම පන්තිය තමයි අර්බුදයට වගකියන්න ඕනැ. ඒක වෙනස් කරලා විශේෂයෙන්
ලංකාවෙ රාජ්යයේ හිමිකාරීත්වය වර්තමානයෙදි තියෙන්නෙ මධ්යම පන්තිය අතේ. රාජ්යයෙන් යැපෙන මධ්යම පන්තිය තමයි අර්බුදයට වගකියන්න ඕනැ. ඒක වෙනස් කරලා විශේෂයෙන්
රට අරාජික වීම හා කතානායක මහින්ද යාපා අබේවර්ධන වැනි අපතයන් ව්යවස්ථානුකූලව ජනාධිපති වීම වැළැක්වීම ද අවශ්යය. ඉල්ලා අස්වන්නට ද ක්රමයක් තිබිය යුතුය.
දවස් කීපයක් ඇතුළත ලොකු පරිවර්තනයක් වෙලා තියෙනවා. wfm`a,a 3දා උද්ඝෝෂණය ප්රතික්ෂේප කරපු ජවිපෙ ඇඳිරි නීතිය මැදම ඡායාරූපයේ දැක්වෙන ආකාරයේ උද්ඝෝෂණවලට ඉදිරිපත් වීම හොඳයි. එය ජවිපෙ හා ජාතික ජන බලවේගයේ නම විශේෂයෙන් ප්රදර්ශනය නොකරමින් කළ බවක් ද පෙනෙන්නට තිබෙනවා.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නායකත්වය දෙන ආණ්ඩුව අසමත් වී තිබෙන තරමේ හැටියට සහ එහි ජනප්රියත්වය පිරිහී තිබෙන මට්ටමේ හැටියට ඔවුන් කළ යුතුව තිබෙන්නේ පවුලේ ආරක්ෂාව සඳහා සම්මුතියක් නිර්මාණය කරගැනීමයි.
ශ්රී ලංකාව මේ මොහොතේ අපේක්ෂා කරන නායකත්වය මෙවැනි ක්රමයක් හරහා සම්පාදනය කරගන්නට බැරිකමක් නැත. ඒ සඳහා අවශ්ය මානව සම්පත් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටිති. එහි නායකයන් නොමැති නම් එය රටේ නායකත්ව ගැටලුවකි. එම ගැටලුව විසඳාගැනීම මේ මොහොතේ කළ නොහැකිය. දෙසීය විසිපහම එපා වැනි මුග්ධ සටන්පාඨ ඉවත දමා,මහජන ඡන්දය පදනම් කරගෙන පත්වී සිටින මෙම මන්ත්රීන් 225 නායකයන් බවට පරිවර්තනය කරගත යුතුය. එය සිදුකළ යුත්තේ පක්ෂ දේශපාලනය අතික්රමණය කරමින් නිර්මාණය කරගනු ලබන පොදුබවක් ඔස්සේය. ඒ සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින සියලු පක්ෂවලත්, සිවිල් සමාජයේත් සහයෝගය ලබාදිය හැකිය. මෙම පරිවර්තනය වඩා සාමකාමීය. අඩුවෙන් හානිකරය. පවත්නා ක්රමයෙහි දැඩි පරිවර්තනයක් සිදු නොකරන මුත්, එවැනි පරිවර්තනයකට මුලපිරීම සිදුකරයි.
දිළිඳු ජනතාවට රජය දෙන සමෘද්ධි සහනාධාර මුදල් සමෘද්ධිලාභීන්ට ලබාදීම සඳහා සිටින සමෘද්ධි නියාමක/ නිලධාරි ආදී නම්වලින් හැඳින්වෙන මෙම නිලධාරීන්ට වැටුප් ගෙවීම වෙනුවෙන් සමෘද්ධිය සඳහා වෙන්කරන අරමුදලින් 25%ක්ම වැය වේ.
ආණ්ඩුවට එරෙහි අරගලයේදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, සමගි ජන බලවේගය පසුබස්වමින් වේගයෙන් ඉදිරියට එමින් සිටිනවා. මේ බලවේග දෙකටම අවශ්ය වී තිබෙන්නේ තනි බලයක් පිහිටුවීමයි. ඒ සඳහා අවස්ථාව ලබාදිය යුතුයි. වාමාංශික, නව ලිබරල් සන්ධාන ප්රායෝගික නැහැ. එවැනි පොදු වැඩපිළිවෙලවල් ගැන රනිල් වික්රමසිංහ වැනි අය ඉදිරිපත් කරන අදහස් ක්රියාත්මක කළ යුත්තේ වෙනමයි. ඒවා මුහුණදෙන මූලිකම අභියෝගය වන්නේ ඒවා සාර්ථක වන්නේ වත්මන් පාලනය පළවාහැරීමේදී පමණක් බවයි. එතනින් එහාට ආණ්ඩුකරණයහවුලේ කිරීම කිසි සේත්ම සාර්ථක වන්නට තිබෙන ඉඩ අඩුයි. එවැනි වැඩපිළිවෙලකට නායකත්වය දිය හැකි නායක පෞරුෂයන් ලංකාවට නැහැ.
අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ මේ සටහන ලියන්නෙත් මේ මාතෘකාවෙන් පැවැත්වුණු සාකච්ඡා සභාවකට සහභාගි වෙන්නට කොළඹ ගිහින් එන ගමන්. ඒ සාකච්ඡාවෙදි මං
මහා බැංකු නිලධාරින් මුල්ය කාරක සභා රුස්වීමට සහභාගි නොවිම පිළිබඳ හර්ෂ ද සිල්වා මන්ත්රීවරයා ආවේගශීලි ලෙස කථා කරමින් එමගින් පාර්ලිමේන්තු හෑල්ලුවට ලක් කර ඇතැයි චෝදනා කළේය. ඊට මහා බැංකුව ආරක්ෂා කිරීමේ පිළිවෙතක් ගත් ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්රීවරයෙක් ‘වෙනත් වැදගත් වැඩ නිසා පාර්ලිමේන්තුවේ කාලය නාස්ති කිරීම’ අවශ්ය නොවේයැයි කිමට තරම් නිර්භීත වු බව ද වාර්තා විය.
ලංකාවේ උදාවී තිබෙන්නේ විප්ලවීය මොහොතක් බව මම ලිපි ගණනාවක සඳහන් කළෙමි. එහෙත්, මේ වන විට තිබෙන ආණ්ඩු පැන්නීමට මිනිසුන් උනන්දු වන මොහොත පීඩනය මඳක් සමනය වීමත් සමග යටපත් වීමට බොහෝදුරට ඉඩ තිබේ. එහෙත්, පීඩනය සම්පූර්ණයෙන්ම දුරුවන්නට බොහෝ කාලයක් ගතවන නිසා ආණ්ඩුවට රාජ්ය පාලනය පහසු වන්නේ නැත. මොහොත පසුවීමෙන් පසු අරගල මාදිලිය වෙනස් කිරීමට දේශපාලන පක්ෂවලට සිදුවනු ඇත.