සමාජ මාධ්‍ය යුගයේ ප්‍රවෘත්ති, ඕපාදූප, අතේරෝල්, ප්‍රබන්ධ, දුස්තොරතුරු, ද්වේෂ සහගත තොරතුරු, ප්‍රොපගැන්ඩා වෙන්කර හඳුනාගැනීම ලේසි නැහැ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය මාධ්‍ය සාක්ෂරතාව ලබාගන්නට නම්, පූර්ණ පිටස්තරයකු ලෙස ඒ දිහා බලන්නට වෙනවා.
මේ පෝස්ට් එක මං ෂෙයා කරන්නෙ එය ලියපු කෙනාගෙ අවසරය ඇතිව. සමාජ මාධ්‍ය මොබ් මානසිකත්වය කියන්නෙ මොකක්ද කියන එක ගැන අදහසක් ඉදිරිපත් කරන්න. මේ අදහස පිළිනොගන්නත් ඔබට අයිතිය තියෙනවා.
අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ඊයේ පැවැත්වුණ පුවත්පත් සම්මාන උළෙලේදී සම්මානලාභී පුවත්පත් කලාවේදීන් වැඩිදෙනෙකු මගේ සමාජ මාධ්‍ය පෙරහන් බුබුලේ (filter bubble) සිටිති.
මාධ්‍යවේදීන්ට අසූචිවලින් පහරදෙන තත්වයක් රටේ තියෙනවා නම්, ඒක ගැන මාධ්‍යවේදීන්ට හා මාධ්‍ය සංවිධානවලට පැති ගණනාවකින් හිතන්නට සිදුවෙන බවත් මාධ්‍යවේදීන්ට කිව යුතුයි. ප්‍රකාශනයේ නිදහස කියන්නේ වල්බූරු නිදහසක් නොවන බව මාධ්‍යවේදීන් දැනගත යුතුයි. මාධ්‍ය නිසා අගතියට පත්වන පාර්ශ්ව හෝ ආණ්ඩුව හෝ නීතිය අතට ගෙන ප්‍රචණ්ඩත්වයට යොමුවෙනවා නම්, එතැන ප්‍රකාශනයේ නිදහසට බරපතල අභියෝගයක් තිබෙන බවත් කිව යුතුයි.
නියාමනය මගින් බෙන්ච්මාක් කිරීමක් හෙවත් සංසන්දනය සඳහා ප්‍රමිතියක් නිර්මාණය කළ හැකියි. උදාහරණයක් විදියට රජයට පුළුවන් තමන්ගේ මාධ්‍ය ආයතනවලින් මේ සැසඳුම් නියාමනය ආරම්භ කරන්නට. ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය නියාමනය කිරීමට නීති සම්පාදනය කිරීමත් එක්කම, දැන්වීම් පළකිරීම නියාමනය කිරීමටත් ඒ නීති අදාළ කරනවා නම්, මාධ්‍ය නියාමනයට එය උත්ප්‍රේරකයක් විය හැකියි.
මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීම් සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධාන මාධ්‍ය සංවිධාන හතක එකමුතුව හා ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ ජාත්‍යන්තර සංවිධානය (IFJ) විරෝධය පළ කර තිබේ.
අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ – පැරාගේ විරාමය, ලංකා පුවත්පත – 2021 අගෝස්තු 22 මෙම සටහන තබන මොහොත වන විට ශ්‍රී ලංකාවේ
කීර්ති වර්ණකුලසූරියගේ මාධ්‍ය භාවිතාව අප ඇති තරම් විවේචනය කර තිබේ. යුද සමයේ සිංහල ජාතිවාදය හා යුදවාදය ඇවිලවීම සඳහා කටයුතු කළ ලියන්නකු වන කීර්ති කිසි සේත්ම බුද්ධිමතකු නොවේ. ඔහුගේ ඉංග්‍රීසි නොදැනුම නිසා ඔහු හාස්‍යයට ලක්විය. එවැනි අයකුට කීර්තිමත් සිංහල පුවත්පතක ජ්‍යේෂ්ඨ මාධ්‍යවේදියකු වන්නට ලැබීම ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය පද්ධතිය සම්බන්ධ ගැටලුවකි. ජනමාධ්‍ය සංවිධාන නායකයකු වන සුනන්ද දේශප්‍රිය ද එයට වගකිව යුතුය. ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය සංවිධාන මාධ්‍ය සංවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් මෙතක් සිදුකළ ව්‍යාපෘති සාර්ථකද? කීර්ති වර්ණකුලසූරියගේ චර්යාව මෙන්ම සුනන්ද දේශප්‍රියගේ මෙම සටහන ද ප්‍රශ්නකාරීය.
දේශසීමා නොමැති වාර්තාකරුවෝ සංවිධානය විසින් පස් වසරකට වරක් පළකරනු ලබන මාධ්‍ය නිදහස සම්බන්ධ විලෝපිත රාජ්‍ය නායකයන්ගේ (predators of press freedom) ඡායාරූපයේ සිටින, මාධ්‍ය නිදහසට වැඩිම තර්ජන එල්ල කරන ලොව රාජ්‍ය නායකයන් 37 අතරට එක්වීමට මේ වන විට රට බංකොලොත්භාවයේ මුවවිටට ඇද දමා සිටින වැඩකරන අපේ විරුවා නම් විරුදාවලි ලත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා සමත් වී තිබේ. ඔහු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් ධුරය දැරූ 2005 සිටම මාධ්‍ය නිදහස සම්බන්ධයෙන් විලෝපිතයකු ලෙස හැඳින්වේ.
1990 දශකයේ රුවන්ඩාවේ සිටි තරම් අශික්ෂිත ජනතාවක් ශ්‍රී ලංකාවේ සිටිනවාද යන්න සැක සහිතය. එහෙත්, ඒ මට්ටමේ අසික්කිත පාලකයන් මෙන්ම ජනමාධ්‍ය කළමනාකරුවන් ද ලංකාවේ සිටින බව නම් සත්‍යයකි.