ඊයේ මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව සහ ආර්ථික විශ්ලේෂක ධනනාත් ප්‍රනාන්දු සමග පැය කීපයක අධ්‍යාපනික සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූවා. කෙටියෙන් කියනවා නම් තත්වය මේකයි (මේ මා එම සාකච්ඡාවෙන් ලබාගත් අවබෝධය නිසා මෙම අදහස් සම්පූර්ණයෙන්ම එම ආර්ථික විශේෂඥයන්ගේ අදහස් නොවිය හැකි බව කරුණාවෙන් සලකන්න. විශේෂයෙන් වරහන් ඇතුළේ දක්වා ඇති අදහස් මගේය):
අර්බුදයේ වර්තමාන අවධිය පටන් ගත්තෙ 2005 සිට උපාධිධාරීන්ට උත්සව පවත්වමින් රජයේ රැකියා දෙමින් මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ විශාල රජයක් හා ඇස්බැන්දුම් සංවර්ධනයක් නිර්මාණය කිරීම හරහා නිර්මාණය වුණ මහින්ද චින්තනයෙන්. අයිඑම්එෆ් එකත් එක්ක ප්ලග් ගලවලා සීයට දහයට වැඩි ගිනි පොළී මූල්‍ය වෙළඳපොළට ලංකාව ගැටගහපු එක ගැන විමල් වීරවංශලා ගහපු කයිවාරු මතකද?
කිසිදා හමුවී නැති, ෆේස්බුක් එකේ පවා මා ලොකු විවාදයකට පැටලී නැති, අඩු තරමේ දේශපාලන කාරණයක් චැට් කර හෝ නැති පුද්ගලයකු වන එරන්ද ගිනිගේ මගේ නම ටැග්කරමින් හිටිහැටියේ මා ඔහුගේ ජීවිතයට තර්ජනයක් බව ප්‍රකාශ කිරීම සම්බන්ධ ‘ගිනිගේ චර්යාව’ තේරුම්ගැනීම අවශ්‍යයි. එය මට අදාළ පෞද්ගලික කාරණයක් පමණකැයි මා සිතන්නේ නැහැ. ඔහුගෙන් ප්‍රකාශ වන්නේ කිසියම් ප්‍රවණතාවක්.
මේ සමග තිබෙන සංවාදයේ ආචාර්ය සුමනසිරි ලියනගේගේ විසඳුම කියවා තේරුම් ගන්න. ආන්තික වාමාංශිකයන්ගේ න්‍යායධරයා වන සුමනසිරි යෝජනා කරන්නේ ණය ගෙවීම අවිධිමත් ලෙස පැහැරහැර, බංකොලොත්භාවය ප්‍රකාශයට පත්කර ජාතික වශයෙන් ගොඩයාමේ සැලැස්මක් සකස් කරන ලෙසයි.
ලංකාවෙ රාජ්‍යයේ හිමිකාරීත්වය වර්තමානයෙදි තියෙන්නෙ මධ්‍යම පන්තිය අතේ. රාජ්‍යයෙන් යැපෙන මධ්‍යම පන්තිය තමයි අර්බුදයට වගකියන්න ඕනැ. ඒක වෙනස් කරලා විශේෂයෙන්
රට අරාජික වීම හා කතානායක මහින්ද යාපා අබේවර්ධන වැනි අපතයන් ව්‍යවස්ථානුකූලව ජනාධිපති වීම වැළැක්වීම ද අවශ්‍යය. ඉල්ලා අස්වන්නට ද ක්‍රමයක් තිබිය යුතුය.
දවස් කීපයක් ඇතුළත ලොකු පරිවර්තනයක් වෙලා තියෙනවා. wfm`a,a 3දා උද්ඝෝෂණය ප්‍රතික්ෂේප කරපු ජවිපෙ ඇඳිරි නීතිය මැදම ඡායාරූපයේ දැක්වෙන ආකාරයේ උද්ඝෝෂණවලට ඉදිරිපත් වීම හොඳයි. එය ජවිපෙ හා ජාතික ජන බලවේගයේ නම විශේෂයෙන් ප්‍රදර්ශනය නොකරමින් කළ බවක් ද පෙනෙන්නට තිබෙනවා.
මේ පෝස්ට් එක මං ෂෙයා කරන්නෙ එය ලියපු කෙනාගෙ අවසරය ඇතිව. සමාජ මාධ්‍ය මොබ් මානසිකත්වය කියන්නෙ මොකක්ද කියන එක ගැන අදහසක් ඉදිරිපත් කරන්න. මේ අදහස පිළිනොගන්නත් ඔබට අයිතිය තියෙනවා.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නායකත්වය දෙන ආණ්ඩුව අසමත් වී තිබෙන තරමේ හැටියට සහ එහි ජනප්‍රියත්වය පිරිහී තිබෙන මට්ටමේ හැටියට ඔවුන් කළ යුතුව තිබෙන්නේ පවුලේ ආරක්ෂාව සඳහා සම්මුතියක් නිර්මාණය කරගැනීමයි.
ශ්‍රී ලංකාව මේ මොහොතේ අපේක්ෂා කරන නායකත්වය මෙවැනි ක්‍රමයක් හරහා සම්පාදනය කරගන්නට බැරිකමක් නැත. ඒ සඳහා අවශ්‍ය මානව සම්පත් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටිති. එහි නායකයන් නොමැති නම් එය රටේ නායකත්ව ගැටලුවකි. එම ගැටලුව විසඳාගැනීම මේ මොහොතේ කළ නොහැකිය. දෙසීය විසිපහම එපා වැනි මුග්ධ සටන්පාඨ ඉවත දමා,මහජන ඡන්දය පදනම් කරගෙන පත්වී සිටින මෙම මන්ත්‍රීන් 225 නායකයන් බවට පරිවර්තනය කරගත යුතුය. එය සිදුකළ යුත්තේ පක්ෂ දේශපාලනය අතික්‍රමණය කරමින් නිර්මාණය කරගනු ලබන පොදුබවක් ඔස්සේය. ඒ සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින සියලු පක්ෂවලත්, සිවිල් සමාජයේත් සහයෝගය ලබාදිය හැකිය. මෙම පරිවර්තනය වඩා සාමකාමීය. අඩුවෙන් හානිකරය. පවත්නා ක්‍රමයෙහි දැඩි පරිවර්තනයක් සිදු නොකරන මුත්, එවැනි පරිවර්තනයකට මුලපිරීම සිදුකරයි.